Meterai Nabi-Nabi dan Kemuktamadan Nubuatan: Penyatuan semula Uri Rubin

 Meterai Nabi-Nabi dan Kemuktamadan Nubuatan: Penyatuan semula Uri Rubin

18 Ogos 2023

Michael LaPine, Amerika Syarikat

Terjemahan Musa Bin Masran

Muhammad

AishaAbdel | Wiki Commons

Perbincangan akademik Barat mengenai kepentingan istilah "Seal of the Prophets" membuat kejayaan pada 1980-an dengan penerbitan Yochanan Friedman's Finality of Prophethood in Sunni Islam (JSAI 7, 1986) dan penyelidikan Guy G. Stroumsa, Seal of the Prophets : Sifat Metafora Manichaean (JSAI 7, 1986). Menggunakan kaedah sejarah-kritikal, kedua-dua penulis mengemukakan cabaran kepada dunia tentang kepentingan metafora dalam Surah al-Ahzab, 33:41. Pada pandangan mereka, tanggapan “kemuktamadan” adalah idea pasca-Quran, dan “meterai” membayangkan sesuatu yang lebih kaya. Satu-satunya cabaran akademik kepada Friedman setakat ini datang daripada mendiang Uri Rubin. (Rubin, Uri, The Seal of the Prophets and the Finality of Prophecy: On the Interpretation of the Quranic Surah al-Ahzab, Zeitschrift der Deutschen Morgenlandischen Gesellschaft, Band 164-Heft 1, 2014) Rubin mempertahankan tanggapan yang meluas bahawa meterai kenabian menyiratkan muktamad. Bantahannya telah dipetik berkali-kali, tetapi masih belum ada maklum balas kritikal mengenainya.

Dakwaan utama Rubin adalah bahawa kes untuk “kemuncak” nubuatan berakar kukuh dalam etimologi perkataan “meterai.” Beliau memulakan perbincangan dengan meneliti perkataan “musadiqun” (pengesahan) dan hubungannya dengan “khatam (meterai)”. Perlu diingat bahawa keilmuan telah lama membuktikan bahawa khatam boleh mempunyai beberapa makna, termasuk pengesahan. Fakta ini telah membuat sarjana sekular lain mempersoalkan andaian tertentu yang berkaitan dengan ahli teologi Islam. Rubin menulis, “Penggambaran Muhammad sebagai Rasul Tuhan dan Meterai Para Nabi nampaknya merupakan penggenapan sejarah nubuatan masa lalu." (Rubin, ms. 74) Rubin menyatakan bahawa istilah “musadiqun” yang terdapat dalam Al-Qur’an (seperti dalam Surah Aal-e-‘Imran, 3:4-5) menandakan pengesahan wahyu sebelumnya. Rubin merasakan makna “meterai” dalam istilah Al-Qur’an “Meterai Para Nabi” seolah-olah bermaksud lebih daripada “pemenuhan”. (Ibid., 74) Oleh kerana musaadiq digunakan dalam Al-Qur’an untuk menunjukkan pengesahan, dia berhujah, maka mohor itu mesti mempunyai makna di luar pengesahan atau pemenuhan. Oleh itu, Rubin beralasan bahawa “meterai” tidak boleh terhad kepada bermaksud “pengesahan,” kerana istilah itu telah digunakan dalam Al-Qur’an untuk merujuk kepada peranan para nabi dalam mengesahkan dispensasi sebelumnya.

Kami tidak mempunyai masalah dengan pendapat Rubin bahawa ‘meterai’ mesti bermakna lebih daripada pengesahan semata-mata. Penggunaan istilah yang meluas dalam kesusasteraan Alkitab membuktikan bahawa terdapat lebih banyak istilah “meterai”. (Menganalisis metafora 'the seal' dalam kesusasteraan Judeo-Christian, www.alhakam.org/ analysing-the-seal-metaphor-in-judeo-christian-literature/ ) Tetapi mengapa Rubin memilih untuk mengabaikan kesusasteraan yang meluas mengenai kepentingan agama daripada istilah dan hanya memperoleh “kemuktamadan” daripada perkataan?

Rubin mendakwa bahawa “skeptisisme” (Rubin, hlm. 75) berpandangan bahawa meterai (melalui Surah Al-Ahzab, 33:41) membayangkan kemuktamadan adalah berdasarkan “bahan Ekstra-Quran” dan bukan pada Al-Qur’an itu sendiri, terutamanya bukan pada fungsi akar kh-t-m.” (Rubin, ms. 75) Sebenarnya, Rubin telah mencadangkan metodologi yang kononnya bergantung kepada Al-Qur’an sahaja. Perkara lain yang dianggap relevan oleh ulama (Hadis, Bible, dan kesusasteraan Timur Dekat) diketepikan. Rubin mendakwa bahawa dia boleh memperoleh "kemuktamadan" semata-mata daripada etimologi perkataan kh-t-m.

Pemecatan “bahan ekstra-Quran” adalah kedudukan yang ganjil bagi seorang ahli akademik. Sarjana akademik mendakwa mereka mengambil pendekatan sejarah-kritikal terhadap Al-Qur’an. Pendekatan kritikal sejarah ialah satu cara "untuk memahami teks yang dibincangkan berdasarkan pandangan, konsep, dan cara ekspresi semasa dalam situasi sejarah dari mana ia berasal, dan peristiwa dan perkembangan yang sezaman dengannya." (Nicolai Sinai, Historical-Critical Readings of the Abrahamic Scriptures, dalam Adam J. Silverstein dan Guy G. Stroumsa (eds.), The Oxford Handbook of the Abrahamic Religions [Oxford: Oxford University Press, 2015]) Kaedah kritikal-sejarah akan cuba memahami teks kuno seperti Al-Qur’an dengan menggunakan sumber seperti Hadis dan dokumen lain yang berkaitan dengan Arab abad ke-6. Dengan mengabaikan "sumber tambahan-Quran", Rubin bersalah kerana tidak menggunakan kaedah kritikal sejarah dan dengan itu tidak terlibat dalam wacana yang memuaskan standard akademik. Menariknya, kedudukan Rubin meletakkannya sebaris dengan pemikir tertentu yang menafikan kesahihan Hadith dan sunnah. Tidak menggunakan sumber tradisional untuk memahami Al-Qur’an adalah pendekatan yang aneh bagi seorang ahli akademik.

Ironinya, Rubin menggunakan kamus dalam makalahnya (The Foreign Vocabulary of the Qur’an oleh Arthur Jeffery) untuk menyokong dakwaannya. Kerja Jeffrey menggunakan bahan "ekstra-Quran". Tesis kerja Jeffrey adalah untuk menunjukkan bagaimana beberapa perkataan Al-Qur’an mempunyai asal bukan Arab. Bagaimana Rubin boleh mendakwa dia mengelak "bahan tambahan-Quran" sedangkan dia melakukan perkara itu dengan menggunakan Jefkamus frey? Kita akan melihat lebih banyak ketidakkonsistenan metodologi Rubin kemudian. Bertentangan dengan pendekatan “Al-Qur’an sahaja”, Khalil Andani berhujah bahawa Al-Qur’an harus digunakan sebagai teks utama (tetapi bukan satu-satunya) dalam usaha memahami perkembangan teologi. (Ceramah Akademik – Bertutur Al-Qur’an: Wahyu dalam Islam Sunni dan Syiah Ismaili, Andani, Khalil, 11 April 2017; www.youtube.com/watch?v=w9_csA1hjM0 ) Kesarjanaan moden mengiktiraf Al-Qur’an sebagai dokumen Islam tertua, yang memberikannya keutamaan dalam memahami perkembangan Islam. Walau bagaimanapun, adalah sukar untuk memahami bahawa seorang ahli akademik akan mencadangkan untuk mengabaikan bahan berkaitan apabila memahami Al-Qur’an.

Perkara utama hujah Rubin dari etimologi ialah "meterai" dalam Surah Al-Ahzab. 33:41 mesti difahami untuk menunjukkan kemuktamadan kerana Rubin percaya kh-t-m menandakan kemuktamadan dalam setiap kes lain. Dia menulis, "Dalam semua kemunculan kata kerja ini dalam Al-Qur’an," kata meterai bermaksud "untuk menutup sesuatu supaya (ia) tetap tertutup." (Rubin, hlm. 74) “Meterai” dalam Surah Al-Ahzab. 33:41 bukanlah kata kerja tetapi kata nama, dan oleh itu Rubin menulis, “Kata nama 'khatam', di mana kata kerja khatama adalah terbitan, mungkin mewakili seorang nabi yang dengannya Tuhan telah memeteraikan (menutup) garis universal wahyu kenabian.” (Ibid., 74) Mengikuti baris hujah ini, Rubin menyimpulkan bahawa "Meterai Nabi" mesti menunjukkan pemberhentian nubuatan jika kita ingin konsisten dengan Al-Qur’an dan tidak bergantung kepada sumber luar. Garis penghujahan untuk hujah etimologi Rubin menimbulkan banyak persoalan. Adakah "semua kejadian" kata kerja khatama menunjukkan penutupan? Dan dengan mengandaikan khatama menunjukkan "penutupan", sebagai kata kerja, adakah ia bermakna bahawa varian kata nama bagi perkataan khatam dalam Surah al-Ahzab, 33:41, juga memerlukan penutupan? Juga, adakah jenis konsistensi Rubin yang menarik untuk benar-benar sesuai dengan morfologi perkataan yang kaya dalam Al-Qur’an? Dalam erti kata lain, adakah kita benar kepada teks Al-Qur’an dengan mentafsirkan meterai dalam Surah Al-Ahzab, 33:41 dalam erti kata yang sama seperti variasi perkataan lain?

Penegasan bahawa bentuk lisan kh-t-m seperti yang digunakan dalam Al-Qur’an sentiasa bermaksud "penutupan" secara teologi bermasalah dalam petikan yang ada. Surah Al-Baqarah berkata, sebagai contoh, "Allah telah mengunci hati dan telinga mereka, dan atas penglihatan mereka ada penutup, dan bagi mereka azab yang besar." (Surah Al-Baqarah, 2:8). Masalah dengan mana-mana terjemahan ialah penterjemah mungkin tersalah tafsir makna secara tidak sengaja. Dalam kes ini, "meterai" nampaknya merupakan kata nama, tetapi ia digunakan sebagai kata kerja dalam bahasa Arab. Bagaimanakah kita boleh memahami maksud “meterai” di atas? Adakah terdapat "meterai" sebenar pada hati, seperti yang dikatakan oleh teks? Apabila Al-Qur’an mengatakan Tuhan telah menutup hati, maknanya jelas tidak literal kerana tiada proses fizikal yang mengganggu aliran darah ke jantung. Makna "meterai" jelas sekali metafora. Di tempat lain di mana kata kerja "meterai" disebut (6:46, 36:65, 42:24, 45:23), Al-Qur’an juga membincangkan pemeteraian hati, yang juga dalam erti kata metafora.

Bolehkah kita memahami pemeteraian Al-Qur’an pada hati yang bermaksud bahawa Tuhan telah "menutup" sesuatu kepada orang-orang kafir? Jika ya, apakah yang Allah tutup? Pemahaman yang cetek mungkin membuatkan pembaca percaya bahawa Tuhan telah menutup rahmat-Nya. Tetapi ahli teologi Islam berpendapat bahawa Tuhan tidak pernah menutup pintu rahmat-Nya. Apabila Surah al-Baqarah, 2:8, mengatakan bahawa Tuhan telah mengunci hati orang-orang kafir, ini difahami sebagai akibat daripada "ketidakpedulian yang disengajakan" mereka terhadap undang-undang ilahi. (Five Volume Commentary, ms. 45-46) Nasib orang-orang kafir “dimeteraikan” kerana kegagalan rohani mereka terjamin.

Melihat Bible boleh membantu kita memahami maksud pemeteraian, kerana tanggapan orang "memeteraikan" dikongsi oleh kepercayaan Abrahamik yang lain. Ini mempunyai implikasi untuk memahami pemeteraian hati dalam Al-Qur’an. Bible menggunakan bahasa yang berkaitan untuk menunjukkan bahawa Tuhan telah menandai kumpulan tertentu untuk memisahkan mereka daripada orang lain. Kitab Wahyu (Wahyu 13:16) menyebut bahawa pada akhir zaman, kerajaan yang jahat akan memaksa orang untuk meletakkan tanda binatang itu pada dahi dan lengan kanan mereka. Bible juga mengatakan bahawa Tuhan menandakan orang yang baik untuk memisahkan mereka daripada yang jahat. Nabi Yehezkiel menyebut tanda pada dahi mereka yang menangis menentang kekejian. (Yehezkiel 9:4) Kidung Agung 8:6 menggambarkan Israel sebagai “meterai” pada hati dan lengan Tuhan. Taurat berkata, “Peringatan ini akan menjadi bagimu seperti tanda pada tanganmu dan peringatan di dahimu, bahwa hukum Tuhan ini harus ada di bibirmu. Sebab Tuhan telah membawa kamu keluar dari Mesir dengan tangan-Nya yang kuat.” (Keluaran 13:9) Lelaki Yahudi melakukan tefillin (filakteri) dalam doa berdasarkan perintah ini, yang mereka fahami secara literal. Tetapi cukup menarik, orang Karaites, sebuah mazhab Yahudi yang menolak tradisi rabinikal di luar Alkitab, menafsirkan ayat tersebut secara metafora untuk menandakan keperluan untuk mengenali Tuhan. Pemahaman metafora tentang Tuhan yang memeteraikan manusia mempunyai asas yang jelas dalam Bibleal dan kefahaman Al-Qur’an.

Rubin mendakwa dia konsisten dalam memahami meterai Surah Al-Ahzab, 33:41 untuk menunjukkan penutupan kerana dia percaya Al-Qur’an menyampaikan perkara ini di mana-mana sahaja. Premis hujah adalah bermasalah, tetapi ia mungkin kelihatan benar kepada orang baru bahasa Arab. Seorang pelajar yang mempunyai pengetahuan asas bahasa Arab akan tahu dakwaan Rubin adalah berdasarkan logik yang salah. Apabila mempelajari Al-Qur’an, kita sering dapat mengetahui makna sesuatu perkataan berdasarkan hubungannya dengan perkataan lain yang mempunyai akar tiga segi yang sama. Surah Al-Maidah mengatakan orang Yahudi "menyalakan (awqadu) api peperangan" (5:65.) Kata kerja awqadu adalah dari akar tiga sisi dha-qa-wa. Akar tiga sisi yang sama membentuk kata nama “waqadu” (bahan api) dalam Surah Aal-e-‘Imran, 3:11. Bahan api dan menyala adalah berkaitan dalam makna, walaupun satu adalah kata kerja dan satu lagi adalah kata nama. Ini akan mencukupi, walaupun, untuk menunjukkan mengapa seseorang boleh membuat kesimpulan bahawa kita boleh memahami perkataan dalam Al-Qur’an dengan hanya melihat cara akar tiga sisi yang sama digunakan dalam petikan lain.

Ia adalah satu andaian yang salah bahawa dua perkataan yang berkongsi akar tiga hala yang sama mesti mempunyai makna yang sama. Hakikat bahawa kita dapat melihat hubungan antara perkataan berdasarkan akar tiga hala tidak membayangkan terdapat hubungan yang bermakna dalam semua kes. Kata nama basharan adalah berdasarkan akar tiga sisi ba-sha-ra dan bermaksud lelaki. Bushra, kata nama lain dari akar yang sama, bermaksud berita gembira. Untuk memberikan satu lagi contoh, orang memahami "jin" bermaksud makhluk yang tidak dapat dilihat yang kadang-kadang menghantui manusia. Walau bagaimanapun, akar tiga hala yang sama (j-n-n) juga memberi kita ajinnatun, yang bermaksud janin (Surah An-Najm, 53:33). Kata akar tiga sisi h-j-r akan memberi kita kata nama batu (hijar) tetapi sebagai kata sifat, ia boleh bermaksud hijrun, dilarang (Surah Al-An‘am, 6:14). Dalam contoh ini, kita melihat bahawa hubungan tiga hala berdasarkan akar tidak selalu memerlukan hubungan berdasarkan makna. Begitu juga, kita tidak boleh menganggap bahawa “meterai” Surah Al-Ahzab, 33:41 mempunyai makna yang sama dengan bentuk verbalnya di tempat lain semata-mata kerana ia mempunyai akar yang sama. Contoh-contoh menunjukkan kita tidak boleh menganggap dua kata nama daripada akar tiga hala yang sama mempunyai makna yang sama, jadi bagaimana kita boleh melayan dakwaan Rubin bahawa meterai dalam Surah Al-Ahzab, 33:41, kata nama, mempunyai makna yang sama dengan lima bentuk verbal khatam di tempat lain dalam Al-Qur’an? Rubin menghasilkan terjemahan akademik pertama Al-Qur’an ke dalam bahasa Ibrani, jadi dia sepatutnya tahu cukup tentang bahasa Arab untuk tidak melakukan kesilapan ini. (Al-Qur’an: Terjemahan Ibrani daripada Bahasa Arab dengan Anotasi, Edisi Baharu, www.academia.edu/45674001/_THE_QUR_AN_HEBREW_TRANSLATION_FROM_THE_ARABIC_WITH_ANNOTATIONS_NEW_EDITION

Rubin cuba mentafsir makna “meterai” dalam 33:41 berdasarkan bentuk verbal akar tiga hala yang digunakan di tempat lain dalam Al-Qur’an. Kami menunjukkan bahawa strategi ini salah. Jika, sebagai contoh, kita cuba menterjemah ajinnatun (Surah An-Najm, 53:33), perkataan yang hanya terdapat sekali dalam Al-Qur’an, berdasarkan banyak kali "jin" digunakan, kita akan tersilap percaya bahawa kita pernah menjadi jin dalam rahim ibu kita! Tidak cukup untuk menafsirkan Al-Qur’an dengan melihat akar tiga segi lain dalam Al-Qur’an. Itulah sebabnya penting untuk mempelajari bahasa Arab yang menjadi asas kepada Al-Qur’an.

Dakwaan Rubin bahawa "semua kejadian" kata kerja khatama menyiratkan penutupan bukan miliknya tetapi yang dia akui adalah berdasarkan penyelidikan orang lain. Rubin memetik A Concise Dictionary of Koranic Arabic karya Arne A Ambros dalam nota kaki untuk pernyataan itu (Ibid., 74, nota kaki 25). Kamus nampaknya merupakan karya yang diiktiraf, tetapi ia bukan tanpa kritikan. Marianne Bjelland Kartzow, seorang profesor Pengajian Perjanjian Baru di Universiti Oslo, menegaskan bahawa selain daripada beberapa kes, kamus ini menggunakan strategi terjemahan berdasarkan makna akar sesuatu perkataan berbanding strategi yang "bersama- terjemahan poli-semantik berasaskan teks” (The Ambiguous Figure of the Neighbor in Jewish, Christian, and Islamic Texts and Receptions, disunting oleh Marianne Bjelland Kartzow). Strategi ini bermasalah kerana bahasa Arab bersifat polisemantik. Para sarjana memahami makna dengan meneliti morfologi perkataan serta kosa kata yang berkaitan secara semantik. Domain semantik merangkumi pelbagai makna. Sebagai contoh, perkataan "lari" boleh bermaksud bergerak pantas, atau mengendalikan komputer. Kekurangan butiran untuk domain semantik dalam karya Ambros dikongsi oleh pengkritik lain juga. Hämeen-Anttila, seorang profesor bahasa Arab dan Pengajian Islam di Universiti Edinburgh, mencatatkan batasan kerja Ambros kerana tumpuan yang terakhir pada makna perkataan yang bertentangan dengan etimologinya. Hämeen-Anttila mencatatkan perbezaan utama antara leksikon standard Ibrani klasik, yang mempunyai 4,000 item (Hämeen-Anttila, hlm. 438). Ambros hanya mempunyai 50 disenaraikan dalam bibliografi. (Hämeen-Anttila, Jaakko, Wiener Zeitschrift Für Die Kunde Des Morgenlandes 96 (2006): 438–44, www.jstor.org/stable/23862654 ) Brandon Colas, seorang perisikan penganalisis dengan Perisikan Pertahanan UK, mendapati kamus Ambros "kurang membantu" atas sebab yang sama. (Memahami Idea: Kesetaraan Dinamik dan Terjemahan Tepat Konsep Jihad, Brandon Colas; Kajian dalam Konflik & Keganasan, Jilid 42, 2019 – Isu 9, nota kaki 12)

Bahasa Arab Al-Qur’an kaya dengan makna, jadi pelajar Al-Qur’an memerlukan sumber untuk membimbingnya. Sumber-sumber ini mesti membantu seseorang memahami sifat polisemantik bahasa Arab. Mengapakah Rubin memilih buku yang terhad secara terperinci seperti kamus Ambros, sedangkan terdapat bahan yang lebih baik? Mengapakah Rubin tidak beralih kepada kamus klasik untuk memahami maksud "meterai" dalam urah Al-Ahzab, 33:41? Dia boleh memetik Lisan al-Arab, Leksikon Lane, dan Mufradat. Karya-karya ini menunjukkan pelbagai kemungkinan makna yang ada.

Kita boleh menambah bahawa jika Rubin benar-benar mahu konsisten, dia akan ambil perhatian bahawa "semua kejadian" kata kerja khatama adalah bersifat metafora. Oleh itu, mengikut logik Rubin sendiri, kita boleh memperoleh bahawa kata nama "meterai" iaitu, "khatam" dalam 33:41 juga adalah metafora. Lagipun, tidak masuk akal untuk mengatakan Nabi Muhammad (saw) adalah "meterai" literal. Dia adalah seorang manusia. Persoalan yang mesti kita tanyakan ialah: Bagaimana kita boleh memahami metafora "Meterai Para Nabi" dengan cara yang konsisten dengan umum serta konteks langsung istilah dalam Al-Qur’an?

Kamus lain yang dipetik oleh Rubin (Rubin, hlm. 74, nota kaki 27), Perbendaharaan Kata Asing Al-Qur’an oleh A. Jeffrey, dilakukan dengan cara yang terpilih. Dalam “perbendaharaan kata asing” di bawah bahagian dengan "meterai", Jeffrey memetik sarjana Hartwig Hirshfield, yang menyatakan meterai dunia berasal dari Yahudi. Hirshfield berkata istilah itu berasal daripada Hagai 2:23. Perkataan "meterai" digunakan untuk menunjukkan pencapaian rohani Zerubablel. (The Foreign Vocabulary of the Qur'an, A Jeffrey, Part 8, ms 121 www.answering-islam.org/Books/Jeffery/Vocabulary/part8.htm ) Perbincangan Hirshfield (dalam karya Jeffery) adalah pada halaman yang sama dengan nota kaki (Jefferys, hlm. 121) Rubin menggunakan. Perbincangan di sini bercanggah dengan pemahaman Rubin sendiri tentang "meterai". Mengapakah Rubin tidak menyebut penemuan ini dalam kertas kerjanya sendiri? Mungkin Rubin tidak bersetuju bahawa kita boleh memahami “Meterai Para Nabi” sebagai mempunyai asas Judeo-Kristian. Walau bagaimanapun, Rubin tidak peduli untuk memetik maklumat yang bertentangan ini. Adakah dia cuba menyembunyikan penyelidikan daripada kami?

Set hujah kedua yang Rubin buat adalah berdasarkan makna pra-Islam “meterai.” Rubin berhujah bahawa kerana terdapat bukti bahawa "meterai" difahamkan menyiratkan muktamad dalam teks pra-Islam, ia mesti berbuat demikian dalam Al-‘Quran. Surah Al-Ahzab, 33:41. Perlu diingat bahawa Rubin tidak menafikan makna khatam yang kaya. Dia secara khusus menyebut artikel Guy Stroumsa sebagai contoh di mana metafora meterai dalam teks yang berbeza merujuk kepada "pengesahan atau pengesahan, bukan muktamad" (Rubin, ms. 90). Rubin bahkan mengakui bahawa pergantungan kepada sumber pra-Islam adalah "benar-benar dibenarkan" (Ibid.) kerana khatam digunakan untuk bermaksud pengesahan dalam pelbagai bahasa Semitik. Rubin berhujah bahawa idea-idea "pengesahan dan muktamad saling berkait rapat." (Ibid., 91) Bagi Rubin, “Seal of the Prophets” membayangkan kedua-dua pengesahan dan juga kemuktamadan.

Apakah yang Rubin maksudkan apabila dia mendakwa “pengesahan” dan "kemuktamadan" adalah "berkait rapat" dalam metafora "meterai"? Adakah setiap penggunaan "meterai" menandakan pengesahan dan muktamad? Tidak ada sebab untuk berfikir bahawa meterai mesti menandakan kemuktamadan dalam setiap keadaan. Makna perkataan mesti bergantung pada konteks. Ulama bahasa Semitik telah lama menegaskan bahawa "khatam" membawa maksud "selesai" atau berakhir" dalam penggunaannya sebelum Islam. (Marjo Korpel, ‘μt;wjø / tm,t,jo – meterai, cincin tanda’, www.otw-site.eu/KLY/kly.php , ms 9). Hakikat bahawa tanggapan perkataan mohor yang membayangkan kemuktamadkan boleh didapati dalam beberapa contoh sebelum Islam tidak akan membuktikan bahawa "meterai" menandakan kemuktamadan dalam semua kes, seperti yang kita ketahui daripada memahami etimologi perkataan itu.

Rubin menggunakan Al-Qur’an A. Jeffreys sebagai Kitab Suci untuk mendakwa bahawa metafora mohor itu sudah menyiratkan kemuktamadan sebelum Islam. (Rubin, hlm. 90, nota kaki 96) Di dalamnya, Jeffrey mengatakan bahawa “meterai” bermaksud “obsignatio, finis, & conclusio”. (The Quran as Scripture, Part IV, Arthur Jeffery, www.answering-islam.org/Books/Jeffery/Scripture/part4.htm ) Dalam The Quran as Scripture, Jeffreys berhujah bahawa “Seal of the Prophets” difahamkan menyiratkan muktamad . Dia menggunakan Perjanjian Baru Kristian (Ibrani 1:1) serta tulisan tentang Nabi Mani dari kepercayaan Manichean, khususnya gelaran Mani sebagai "meterai para nabi." Tafsiran Ibrani 1:1 perlu diselaraskan dengan ayat-ayat lain (Matius 23:34, dsb.). Kedua-dua Jeffreys dan Strouma (Strouma, 69) menyatakan bahawa gelaran "meterai para nabi" yang dikaitkan dengan Mani berasal dari ahli sejarah Arab dan bukan tulisan pengikut Manichean sendiri. Oleh itu, contoh-contoh ini tidak membantu untuk tuntutan Rubin.

Selain daripada teks Islam, Rubin juga cuba menggunakan ulama pra-Islam untuk menuntut "meterai" difahamkan menyiratkan muktamad. Dia mendapati tulisan daripada Tertullian; “Sekarang tidak ada penglihatan atau nabi yang mengumumkan Kristus akan datang.” (Rubin, ms. 91) Bapa Gereja terus mencabar orang Yahudi untuk menghasilkan nabi atau mukjizat seperti yang dilihat pada zaman Perjanjian Lama, tetapi segala-galanya berakhir dalam Kristus dengan sewajarnya. Rubin mahu kita memahami bahawa, menurut Tertullian, tidak ada lagi nubuatan atau mukjizat kerana segala-galanya telah berakhir dalam diri Yesus Kristus.

Pemahaman Rubin tentang teologi Tertullian adalah tidak betul. Telah diketahui umum bahawa Tertullian percaya pada pemberian mukjizat roh. Tertullian menggunakan kewujudan mazhab Montanist untuk membuktikan kepada orang sezamannya bahawa nubuatan masih berlaku, dan dia menulis untuk membela mereka. Petikan daripada Rubin adalah polemik terhadap orang Yahudi, yang menafikan bahawa Jesus (as) adalah Al-Masih. Dengan kata lain, Tertullian tidak berhujah bahawa nubuatan dihentikan secara mutlak tetapi bahawa karunia wahyu yang diberikan kepada Israel semuanya telah digenapi dalam Kristus. (Heresy or Prophecy: Tertullian's Theology of the Holy Spirit in Early Christianity, Simone K. Degbe (2014) Open Science Repository Religion and Theology, Dalam Talian (open-access), https://s3.amazonaws.com/opensciencerepository/Papers/45011812/Open-Science-Repository-45011812.pdf )

Mungkin menarik untuk melihat bagaimana Rubin menangani hadits yang nampaknya bercanggah dengan tanggapan tentang penghentian kenabian. Rubin mengambil kenyataan Nabi Suci tentang kematian anaknya Ibrahim (as). Hadis "Demi Tuhan, jika Ibrahim hidup, dia akan menjadi seorang nabi" (Ibn Majah) difahami oleh Friedman untuk menunjukkan bahawa tanggapan kenabian "kemuktamadan" adalah perkembangan lewat dalam sejarah Islam. "Saya mohon untuk berbeza pendapat" (Rubin, ms. 77), dia cuba menghubungkan kata-kata Nabi Suci pada kematian Ibrahim dengan peristiwa sebelum kelahiran anaknya. Terdapat pelbagai versi acara, di mana syak wasangka ditimbulkan terhadap Mary (ra) the Copt. Sebuah kisah diceritakan di mana Nabi Muhammad (saw) mendengar bahawa hamba Ma'boor berada di dalam rumah Mary (ra). Dalam kisah itu, Nabi (saw) menyuruh Alira mengambil pedangnya dan membunuh Ma’boor. Selepas itu, Alira mengetahui bahawa Ma’boor adalah seorang kasim, dan syak wasangka itu jelas tidak berasas. Riwayat lain diceritakan di mana malaikat Jibril menampakkan diri kepada Nabi saw dan mengesahkan kesahihan kelahiran Ibrahim. Rubin menyatakan bahawa akaun yang berbeza "berkongsi objek yang sama, iaitu, untuk memulihkan maruah dan kesucian keluarga Muhammad." Dan penggambaran Ibrahim sebagai nabi "berdasarkan persepsi bahawa nubuatan adalah turun-temurun." (Rubin, hlm. 79)

Rubin memilih versi naratif yang paling sensasi mengenai bapa Ibrahim untuk mengubah makna yang jelas dari hadis Nabi. Menurut Rubin, Nabi Muhammad (saw) memanggil Ibrahim (as) sebagai nabi kerana ini membuktikan kesahihan kanak-kanak itu. Kisah syak Maryam ini adalah dari al-Waqidi. (Wanita di sekeliling Rasul”, Muhammad Ali Qutb, International Islamic Publishing House, hlm. 130 https://ia802806.us.archive.org/1/items/women-around-the-messenger/Women%20Around%20the%20Messenger-pbuh.pdf )

Untuk perbincangan ringkas tentang ketidakpercayaan Waqidi, rujuk The Life and Character of The Seal of Prophets, Vol. 1, ms 43-48.

Dr Yasir Qadhi, seorang ahli teologi Sunni, berpendapat, bagaimanapun, bahawa keilmuan Islam klasik mendapati versi peristiwa yang lebih dipercayai dalam Sahih Muslim. (Seerah Nabi Muhammad 97 – Maria the Copt & Death of Ibrahim, Dr Yasir Qadhi | 19hb Nov 2014  www.youtube.com/watch?v=lvBgwrl-UC0 ; transkrip  https://arqadhi.blogspot.com/2015/11 /097-maria-copt-death-of-ibrahim.html ) Dr Qadhi menceritakan bahawa apabila terdapat syak wasangka awal, Nabi (saw) meminta Ali (ra) untuk mengambil pedangnya dan bertemu Ma'boor. Dr Qadhi menjelaskan bahawa menurut Ibn Qayyim, Nabi saw meminta Ali (ra) untuk menyiasat khabar angin, bukan untuk membunuh Ma'boor. Kisah Nabi (saw) yang meminta Ali (ra) untuk membunuh Ma'boor adalah mencurigakan kerana ia tidak sesuai dengan watak Nabi Muhammad.

Walau apa pun, kepentingan kisah itu terlalu minima untuk menjamin sambungan dengan sabda Nabi (saw) tentang kewafatan Ibrahim. Jika versi al-Waqidi tentang peristiwa itu benar, maka mengapa ia tidak dicerminkan dalam Al-Qur’an? Ini adalah soalan yang sah untuk Rubin kerana dia menghabiskan banyak ruang mengaitkan 33:40 dengan kisah perkahwinan Zayd yang rosak. Sepuluh ayat dalam Surah an-Nur (11-20) diturunkan sebagai tindak balas terhadap tuduhan terhadap Lady Ayesha (ra). Jika kita ingin mempercayai kisah Rubin tentang malaikat yang mengesahkan keturunan Ibrahim (as), sebuah akaun yang dianggap lemah (Ali Qutb, hlm. 130, nota kaki 44), maka tidakkah kita mengharapkan Al-Qur’an juga membersihkan legitimasi Ibrahim? Fakta bahawa Al-Qur’an tidak mengetahui kisah sedemikian bermakna bahawa percubaan Rubin untuk "mengkontekstualkan" Hadis adalah tidak penting. Walaupun teori Rubin betul, maka apa yang kita lakukan dengan Hadis yang menunjukkan Ibrahim (as) akan menjadi nabi? Rubin mahu kami percaya Nabi Muhammad (saw) hanya mendakwa anaknya sebagai nabi untuk membuktikan warisannya, bukannya Ibrahim benar-benar seorang nabi. Rubin menuduh Nabi (saw) melakukan penipuan. Tiada orang beriman yang ikhlas boleh percaya bahawa nabi mereka dengan sengaja akan membuat dakwaan palsu yang disedari. Pemahaman Rubin tentang Hadis bergantung pada spekulasi dan dugaan ketidakjujuran Nabi (saw).

Surat Walid II, seorang Khalifah Umayyah, dipetik untuk membuktikan bahawa pemberhentian kenabian mempunyai asal mula. (Rubin, hlm. 88) Perkataan Tuhan "dimeteraikan melalui wahyu kenabian-Nya" (wa-khatama bihi wahyahu) (Rubin, hlm. 88) disediakan untuk tafsiran, tetapi apa yang penting bagi kita ialah apa yang boleh kita pelajari tentang meterai perkataan dalam pelbagai bahasa berdasarkan kepentingan agamanya dan bukan politik oleh pemerintah yang terakhir.

Kita dapat melihat kemunafikan Rubin dalam perbincangannya tentang ucapan yang dikaitkan dengan Aisyah dan Umayya ibn Salt. Mengenai hadith Ayesha (ra) (“Katakanlah, dia adalah penutup para nabi, tetapi bukannya tidak ada nabi selepasnya” [Al-Dur al-Manthur]), Rubin menulis bahawa ia hanya boleh difahami menurut Ibn Mughira. Yang terakhir berpendapat bahawa ini merujuk kepada kedatangan Yesus yang kedua kali. Rubin kemudian menyebut Ummaya b. Garis puisi garam; “Dengan dia, Allah telah memeteraikan mana-mana nabi yang sebelum dia. Begitu juga dengan mana-mana nabi selepasnya.” (Friedman, ms. 184) Rubin berhujah bahawa ia "nampaknya" perkataan "hanya mengulangi" (Rubin, ms. 95) kepercayaan kepada kedatangan kedua Yesus. Tetapi mengapa Rubin berpendapat kedua-dua kenyataan ini berkaitan dengan "kepercayaan yang datang kedua? Tiada mana-mana dalam Al Qur’an yang menyatakan bahawa Jesus (as) akan kembali. "Kedatangan kedua" dirujuk dalam hadis dan boleh dikatakan salah faham dalam sumber sekunder pada masa spekulasi teologi Kristian memasuki pemikiran Islam. Kami menjangkakan seorang ulama seperti Rubin mengetahui perkara ini. Jadi mengapa Rubin menggunakan "bahan tambahan-Quran" untuk memahami Al-Qur’an di sini sedangkan dia sudah menyatakan metodologinya dan menghapuskannya? Bukankah Rubin akan lebih konsisten dengan dirinya jika dia cuba menafsirkan hadis Ayesha (ra) dan syair Ibn Salt mengikut Al-Qur’an sahaja?